شهید سرلشکر خلبان اسماعیل عسکری گراوند
عقاب خونین بال حافظ خلیج فارس
نوشتارى از شهرام گراوندى ،مدیر مسئول تحریریه پیوند ایرانیان
خوب می دانم اگر عمویم حاج علی عسکری گراوند، هنوز در قید حیات بود، یا اصلن اجازه نمی داد این نوشته، نوشته شود؛ و یا اگر بعد متوجه می شد که مطلبی درباره ی اسماعیل شهیدش ( اسماعیل شهیدمان؛ فخر فامیل، فخر طایفه ی زنگنه و گراوند، فخر فامیل پدری و مادری / هر دو ) از طرف من نوشته شده، با من دعوا هم می کرد. از این بابت مطمئنم.
ولی حالا هم عمو به فرزند رشید و یگانه اش پیوسته و هم زن عمویم، مادر شهید بعد از فراقی جانکاه، شاخ شمشاد خانه اش را باز یافته. عموبزرگ در تاریخ ( ۲۲ آبان ۸۴ و زن عمو در ۲۴ شهریور ۸۴ به رحمت ایزدی پیوستند) و تا پایان عمر آن دو، به یاد ندارم آنها و یا دیگر برادران و خواهرانش، خواسته باشند از شهادت اسماعیل نمطی و یا کلاهی برای منفعت شخصی ببافند. کما اینکه هیچکدام، نه از سهمیه ی خانواده ی شهید برای دانشگاهی استفاده کردند و نه برای افزایش مواجبی یا ارتقای مدارجی اداری و تجاری بهره بردند!
اصلن عموبزرگ، قدغن کرده بود که تا زمانی که زنده است و تا بعد از آن هم، هرگز کسی این اوهام را به ذهن راه ندهد. و برای همین هم بود؛ که در تمام این سال های پس از شهادت اسماعیل، نه هرگز در صدا و سیمای جمهوری اسلامی و نه در هیچ مراسم رسمی و دولتی، یادی از اسماعیل شده و نه خانواده و بازمانده گان اسماعیل درصدد این مساله بوده اند که تقلایی بکنند و یا دنبال هدفی باشند از مطرح کردن شهادت اسماعیل.
یک کلام، اسماعیل مانند نامَش، جانَش را در مُشت گرفت و در راه سرزمینَش خون فشاند.
اسماعیل پسرعموی من که خلبان بود و ما پسربچه های تُخس دوره ی دبستان سال های ۵۷ تا ۶۱-۶۰ سودای پرواز و خلبانی به سرمان افتاده بود. درست تا زمانی که با ایل و تبار با چند اتوبوس و مینی بوس، راهی شیراز شدیم تا تن اسماعیل در خون خفته را به خاک سرخ دارالرحمه ی شیراز تحویل بدهیم. اسماعیل فقط یل و پهلوان خانه ی پدری نبود؛ او هنوز نوستالژی محبوب تمام بازمانده های فامیل از هم گسسته ای است که در گوشه گوشه ی خاک پراکنده اند و یاد و نام اسماعیل یک ”ما به ازای“ مشترک و درد جانکاه است که بعد از نزدیک به چهل سال، باعث اندوه عمیق و کاهنده ی جان می شود. در عین اینکه افتخار شهر و دیار و ولایتی است که حتا یک خیابان هم به نام سرلشکر خلبان اسماعیل عسکری گراوند ندارد!
ولی او را چه نیاز به این ادعاها و متر و مقیاس های زمینی؟! او هنوز مانند عقابی بر فراز خاک وطن جولان می دهد.
بیوگرافی نامه
اسماعیل در ۲۴ آبان ماه سال ۱۳۳۲ در آبادان متولد شد.
او فرزند ارشد علی عسگری گراوند از بزرگان طایفه ی گراوند در منطقه باغملک جانکی است. با پایان تحصیلات در آبان ماه سال ۱۳۵۱ وارد نیروی هوایی شد و پس از پایان دوره ی پیشرفته پرواز در آمریکا به ایران بازگشت و بعنوان خلبان اف ۴ انتخاب و به پایگاه ششم شکاری منتقل شد و با شروع جنگ به مقابله با دشمن پرداخت.
این شهید بزرگوار در بالغ بر ۶۴ پرواز در طی سال های منجر به شهادت خود در اوان جنگ تحمیلی بر خاک عراق، سه بار مورد اصابت پدافند هوایی قرار گرفت. بار اول با نجات خود در منطقه ی ویس ملاثانی؛ بار دوم در ۱۲ کیلومتری ماهشهر و سرانجام در تاریخ ۵ آبان ماه ۱۳۶۰ هواپیمای ایشان در درگیری هوایی در خلیج فارس سقوط کرد و به درجه ی رفیع شهادت نائل آمدند.
وطن دوستی و عرق ملی میهنی این شهید سرافراز هنوز ورد زبان خاصه و عامه است.
نحوه ی شهادت
پنجم آبان ماه سال ۱۳۶۰ یک فروند اف ۴-E به خلبانی سروان اسماعیل عسکری و کمک ستوان یکم حسین دلحامد جهت پوشش هوایی منطقه ماهشهر به پرواز در می‌آیند.
حدود ساعت ۳ بعدازظهر خلبان کابین عقب دو هدف را در اسکوپ خود شناسایی می‌کند. رادار بهبهان نیز هدف ها را شناسایی و دستور انهدام صادر میشود.
خلبان به سمت هدفی که در سه مایلی آنهاست گردش می‌کند؛ ولی به دلیل عبور هواپیمای دشمن از مرز از تعقیب آن منصرف می شود. در حین گردش، ناگهان هواپیما از ناحیه دم مورد اصابت موشک هوا به هوای دشمن قرار می گیرد. خلبانان اقدام به خروج اضطراری بر روی خلیج فارس می‌نمایند. خلبانان به درون خلیج فارس فرود می‌آیند. ولی خلبان کابین جلو، اسماعیل عسکری گراوند، به دلیل بی‌هوشی و افتادن چتر روی خلبان متاسفانه غرق میشود و به شهادت می‌رسد و خلبان کابین عقب نیز به دلیل هیجان زیاد در مرتبه ی اول موفق به نجات توسط هلی کوپتر نمی‌شود و ۴۸ ساعت بعد توسط تیم رسکیو نیروی دریایی نجات پیدا می‌کند.
لزوم بزرگداشت در خوزستان
نکته جالب توجه این است که در تمام این مدت پس از شهادت سرلشکر خلبان شهید اسماعیل گراوندی، از این شهید بزرگوار کمترین یادی در صدا و سیمای جمهوری اسلامی نشده است و یا در خوزستان نیز که زادگاه این شهید بزرگوار است، پاسداشتی در خور مقام و شان ایشان برگزار نشده است!
در شیراز به لحاظ اینکه پیکر مطهر ایشان در دارالرحمه این شهر به خاک سپرده شده، یک خیابان به نام وی است.
در بوشهر اتوبان منتهی به پایگاه شکاری این شهر به نام این شهید بزرگوار مزین شده است.
در تهران و یکی از خیابان‌های منطقه سعادت آباد به نام ایشان مزین شده است.
ولی در شهر پدری ایشان در شهرستان باغ ملک و یا در شهرستان آبادان شهر محل تولد ایشان و یا در هیچ کجای خوزستان با وجود اینکه هر از چندی برخی اخبار ناموثق برای بزرگداشت این شهید منتشر میشود، ولی هنوز کمترین اقدام در خور توجهی برای پاسداشت نام ایشان صورت نگرفته است. شاید دلیل این کم توجهی از ناحیه مسوولین استان خوزستان و یا کشور، بخاطر مناعت طبع خانواده محترم این شهید بزرگوار است که هرگز نخواستند از هیچ امتیازی به نام ایشان کمترین انتفاعی ببرند.
ولی شایسته است که خود مسوولین این کوتاهی و کم توجهی به مقام والای این شهید بزرگوار را به طرق مختلف جبران نمایند.*
با تشکر از حاج ابراهیم افتخار. سرپرست روزنامه وزین جمهوری اسلامی که پیشگام این معرفی بودند و در شماره ی ۱۱۲۶۹ . ۱۷ مهرماه. صفحه ۸ این روزنامه، یادنامه ای برای شهید اسماعیل عسکری گراوند تدارک دیدند.